Aylar önce…
Beklerdim, belki bir ışık yakar sevgi belki elma dersem çıkar
ve armut dersem yanı başımda otururdu. Saydım tüm meyveleri göz ucuyla bile
bakmadı. Her çağrışımda burun büktü. Günler geçerken bahanelerimin tükendiğini
anlayamadım, sevginin beni bir anne bir baba edasıyla gizliden gizliye kolaçan
ettiğini en büyük korkuda elimden tutacağını hissedemedim.
Bir gün geldi girdi kalbime. Gene habersiz ve umutsuzdum. Onu
nerede arayacağımı bile bilmezken gelişine de şahit olamadım. Kaybedeceğimi en
çok hissettiğim anda omzumda bir el hissettim kulağımda bir nefes ve fısıldadı
‘seviyorsun’ ,cesaret bileklerimden sıkıca tuttu kaçmaya yeltenemedim bile.
Sevginin yüreğimden akıp gittiği o an gideceği yeri çok iyi bildiğine ikna
olamadım. Uzun çok uzun bir süre…
Ve şimdi…
Sevgiyi elimle tutuyorum, sevgiye saat kaçta kavuşurum
biliyorum, sevgiye sarılıyorum kimi zaman en güzeli de daha tanışamadık diye
sızlandığım o hissin kokusunu hissediyorum her an.
Yazımı yayınlamaya beş kala okuduğum bir kitap cümlesi kafamda bağlantılar kurdu ‘Ben dindar bir adam değilim, U Ba, demişti bana. İnandığım tek bir güç varsa, o da sevgidir.’ -Her Kalp Kendi Şarkısını Söyler
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder